Η ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Του Νίκου Σταματάκη*
Πολλαπλά μηνύματα έστειλε σύσσωμη η Ομογένεια της Αμερικής στο...
σημερινό συλλαλητήριο στα Ηνωμένα Εθνη, που απέκτησε νόημα πολύ ευρύτερο από μια διαδήλωση για το όνομα της Μακεδονίας. Η πρώτη δημόσια διαμαρτυρία του Ελληνισμού της Αμερικής μετά από 25 χρόνια, έγινε με τα σύννεφα του πολέμου να έχουν μαζευτεί πάνω από ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο, με τον Σουλτάνο Ερντογάν, τους υπουργούς και συμβούλους του, αλλά και την αντιπολίτευση, να απειλούν καθημερινά Ελλάδα και Κύπρο. Και ταυτόχρονα να υποδαυλίζουν ανθελληνικές τάσεις, τόσο στην Αλβανία, όσο και στα Σκόπια. Την ίδια ώρα μαίνεται ο πόλεμος στη Συρία, όπου η Ρωσία σιγοντάρει τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας εναντίον των Κούρδων, που μάχονται απεγνωσμένα, ενώ τους έχουν εγκαταλείψει όλοι…
Αλλά ας ξεκινήσουμε από το όνομα της Μακεδονίας μας. Μπορεί ο κ Κοτζιάς να ανακοίνωσε έπειτα από αρκετές ταλαντεύσεις την επίσκεψή του στα Σκόπια, αλλά είναι φανερό ότι η όποια διαπραγμάτευση αντιμετωπίζει πλέον ανυπέρβλητα εμπόδια. Το εσωτερικό μέτωπο στα Σκόπια είναι εκρηκτικό, καθώς ο πρόεδρος Ιβάνοφ αρνείται να υπογράψει το νόμο για την ευρεία χρήση της αλβανικής γλώσσας, φέρνοντας την χώρα στα πρόθυρα της διάσπασης. Από την άλλη οι Σκοπιανοί εθνικιστές ούτε καν συζητούν αλλαγή του Συντάγματος τους, ώστε να απαλειφθούν οι αλυτρωτικές βλέψεις έναντι της ελληνικής Μακεδονίας.
Ενώ εκείνοι υπερασπίζουν αδιάλλακτοι την πλαστογραφημένη εθνική τους ταυτότητα, η Ελλάδα προσέρχεται στη διαπραγμάτευση έχοντας ήδη παραχωρήσει τη χρήση του ονόματος Μακεδονία σε σύνθετη ονομασία και παίζοντας άμυνα. Αναρωτιέται κανείς εάν οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου επέλεξαν σωστά τον τόπο της διαμαρτυρίας: Το βασικότερο των προβλημάτων μας στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων δεν έχει σχέση με τα Ηνωμένα Εθνη και τις διεθνείς δυνάμεις – που ασφαλώς δεν είναι άμοιρες ευθυνών – αλλά με την ελληνική πολιτική ηγεσία. Η οποία άλλα αποφάσιζε το 1992 υπό τον αείμνηστο Καραμανλή και άλλα έλεγε και έκανε διεθνώς προφασιζόμενη «πιέσεις». Η Ιστορία έχει ήδη γράψει ότι όταν ήρθε η κρίσιμη ώρα το 1993, παρότι η Ομογένεια είχε προεκλογικά εξασφαλίσει ρητή και συγκεκριμένη δέσμευση του νεοεκλεγέντος Προέδρου Κλίντον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ξεπούλησε το όνομα της «Μακεδονίας» αποδεχόμενη το κατάπτυστο FYROM – συνεπικουρούμενη ατυχώς και από αρκετούς επιφανείς ομογενείς. Οι εύκαμπτοι και ξενοκίνητοι ηγέτες μας είναι το πρόβλημα και αυτούς θα έπρεπε να ξεμπροστιάζουμε με κάθε ευκαιρία. Ελπίζουμε ότι η πρωτοβουλία των διοργανωτών του Συλλαλητηρίου θα βρει ανταπόκριση και θα επεκταθεί η απαγόρευση συμμετοχής σε κάθε παρέλαση και σε κάθε εκδήλωση της Ομογένειας, ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΩΝ ΚΑΤΕΧΟΝΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΞΙΩΜΑ. Εκείνοι που με τόση ευκολία αλλάζουν εθνικές γραμμές και ταυτόχρονα αρνούνται επί 45 χρόνια να εφαρμόσουν τη συνταγματική επιταγή και να δώσουν στη Διασπορά έστω την επιστολική ψήφο δεν έχουν θέση ανάμεσά μας.
Αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι η Ομογένεια δεν στέκεται ΕΝΩΜΕΝΗ με όλο τον Ελληνισμό στις δύσκολες μέρες που ζούμε, με την πιθανότητα πολεμικής ανάφλεξης στην Ανατολική Μεσόγειο να αυξάνεται καθημερινά. Ο Ελληνισμός πάντοτε έβρισκε μια απαράμιλλη δύναμη συνένωσης στις κρίσιμες ώρες και πάντοτε έπραξε το καθήκον του σε όλες τις μεγάλες μάχες της ανθρωπότητας, με θυσίες ασύγκριτες. Η έννοια «Ελευθερία» δεν ήταν ποτέ για μας δεδομένη, ζώντας στο πιο επικίνδυνο σταυροδρόμι της υφηλίου και αναγκασμένοι επί 30 αιώνες να αποκρούουμε βαρβαρικές επιδρομές από παντού και ειδικά από την Ανατολή.
Οι γραμμές αντιπαράθεσης είναι ήδη καθορισμένες και για μια ακόμα φορά η Τουρκία του ισλαμιστή Ερντογάν, βρίσκεται στη λαθεμένη πλευρά της Ιστορίας. Όλα δείχνουν ότι οι επιλογές του ηγέτη της θα αποδειχτούν μοιραίες: δεν είναι δυνατόν η χώρα του να ισορροπεί εσαεί ανάμεσα σε δύο αντίπαλες υπερδυνάμεις που έχουν φτάσει στα όρια της παγκόσμιας σύγκρουσης, χωρίς να υποστεί τις συνέπειες. Μια Τουρκία, που δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έστω και μια χώρα στα σύνορά της ή στην ευρύτερη περιοχή είναι φίλη της, είναι αδύνατον να επιβιώσει ανέπαφη στην ερχόμενη μεγάλη σύγκρουση.
Ο Ελληνισμός αναμένει από τους δυτικούς συμμάχους του έμπρακτη ενίσχυση και όχι αόριστες και αμφίσημες δηλώσεις που να χαϊδεύουν την Αγκυρα. Η στάση της κ Μέρκελ ως ηγέτιδας της ΕΕ είναι αποκαρδιωτική, καθώς, τόσο στο Σκοπιανό, όσο και έναντι της Τουρκίας, δεν παρέχει καμία στήριξη στην εξασθενημένη Ελλάδα. Που πέταξε η «εταιρική» σας αλληλεγγύη κ Μέρκελ; Η ελληνική πολιτική ηγεσία θα πρέπει επιτέλους να καθίσει ενωμένη γύρω από το ίδιο τραπέζι και να λάβει σοβαρές αποφάσεις για το πόσο είναι χρήσιμη η παραμονή της χώρας στη «φυλακή του ευρώ», δεδομένης και της αμφιβολίας για μείωση του ελληνικού χρέους. Οσο για τις ΗΠΑ, ο δραστήριος πρέσβης κ Πάιατ και το νέο αφεντικό του στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ Μάικ Πομπέο, βρίσκονται προ κρίσιμων αποφάσεων. Οι ΗΠΑ έχουν δώσει λάθος μηνύματα στην Ανατολική Μεσόγειο με το να εγκαταλείψουν τους Κούρδους μαχητές στο Αφρίν, ελπίζοντας ότι θα κρατήσουν την Τουρκία κοντά στη Δύση. Αλλά όταν αφήνεις ακάλυπτους τους συμμάχους σου, εκείνους που πριν λίγους μήνες θυσιάζονταν στον αγώνα κατά των ισλαμιστών, στέλνεις αρνητικά μηνύματα σε όλους τους υπόλοιπους και ειδικά στο Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Ελλάδα και την Κύπρο.
Οι τέσσερις αυτές χώρες δεν έχουν πολλές επιλογές από το να συμπήξουν στενή αμυντική συμμαχία που θα καλύψει τα κενά από την αδράνεια των ΗΠΑ και θα προσφέρει προστασία των κοινών τους συμφερόντων στα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου. Επιπλέον, θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος στην επερχόμενη σύγκρουση, στο επίκεντρο της οποίας θα βρίσκεται η ισλαμιστική Τουρκία του δικτάτορα Ερντογάν. Ο χαρακτήρας της σύγκρουσης αυτής θα είναι αγώνας κατά του ολοκληρωτισμού, ελπίζουμε ο τελευταίος στην ιστορία. Πολλές οι ομοιότητες με τον αντιχιτλερικό αγώνα, ήδη ο Ερντογάν έχει αντιγράψει τον Χίτλερ ακόμα και στην εμφάνισή του… Υπάρχουν βέβαια τελευταία σοβαρότατες ενδείξεις ότι η στάση των ΗΠΑ θα αλλάξει δραστικά (ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και ανάδειξη του Μάικ Πομπέο στην ηγεσία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ). Ωστόσο ο Ελληνισμός πρέπει πάντοτε να είναι σε εγρήγορση με εμβάθυνση των τοπικών συμμαχιών του και ενίσχυση της άμυνας. Οι κάθε λογής σύμμαχοι υπολογίζουν μόνο όσους είναι ικανοί να υπερασπισθούν τον εαυτό τους.
*Ο Νίκος Σταματάκης είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών, διεθνολόγος, που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου