ΜΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ
Πρόκειται για ένα ερώτημα τρόμου, αφού όσο περισσεύουν η πολιτική υποκρισία και οι εμμονές σε ιδεολογήματα, τόσο σ αυτό το ερώτημα, όχι μονάχα δε δίνουν απάντηση, αλλά αρνούνται πεισματικά ακόμη και να το θέσουν στον εαυτό τους, όλοι εκείνοι που υποτίθεται ότι αντιπαλεύουν τον εθνικισμό από θέση αριστερής και προοδευτικής προέλευσης...
Ο εθνικισμός πάντα ήταν - και σήμερα πολύ περισσότερο – μια μπάσταρδη, μια τραβεστί λαθροχειρία αποπλάνησης των λαών, που ευνουχίζει στην πράξη την πρωτογενή ιδεολογία τους, τη δηλητηριάζει με το φαρμάκι του μίσους και του διχασμού, και τελικά πάντα την κρίσιμη στιγμή στραγγαλίζει τη δημοφιλία των συνθημάτων του στο DNA μίσους, καταφεύγει απροκάλυπτα στο δωσιλογισμό και εν τέλει πρωταγωνιστεί σε εθνικές προδοσίες που ενίοτε εξελίσσονται και σε κορυφαίες εθνικές τραγωδίες.
Ο εθνικισμός επομένως, ως ιδεολογία του μίσους, αντιστρατεύεται τον πατριωτισμό, αλλά μέχρι να έρθει η στιγμή να φορέσει τη μαύρη κουκούλα του δωσιλογισμού, καταφέρνει να ψαρέψει επιτυχημένα πλανημένους οπαδούς μέσα στα θολά νερά της εθνικής μειοδοσίας.
Η Ευρώπη δείχνει να έχει παραδοθεί απειλητικά στη λαίλαπα του εθνικισμού – που ο προδοτικός του ρόλος καταδεικνύεται και μόνο από το γεγονός πως οι φορείς του είναι θιασώτες του νεοναζισμού – επειδή προηγούμενα οι ηγέτες της φρόντισαν να...
την παραδώσουν αμαχητί στις νεοταξίτικες επιλογές που παρεμβαίνουν συστηματικά και μεθοδευμένα στο DNA της πολιτικής φυσιογνωμίας των λαών της.
Οι σπασμωδικές κινήσεις στις οποίες καταφεύγουν οι πολιτικές ηγεσίες της (όπως το Ελληνικό φιάσκο με την φυλάκιση των στελεχών της Χρυσής Αυγής ή η Σουηδική παρωδία με την τερατογενή πολιτική συνεργασία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης) όχι μονάχ δεν τσακίζουν το επικίνδυνο θεριό, αλλά τροφοδοτούν με λίπασμα τις ρίζες του, προκειμένου να επανέλθει δριμύτερο σε δεύτερο χρόνο.
Η Αριστερά, λαθεμένα επιμένει να περιορίζει τις αιτίες εμφάνισης του προβλήματος στις πολιτικές φτώχειας και εξαθλίωσης που μαστίζουν την Ευρώπη. Ευνουχίζεται και αυτοπαραμυθιάζεται όσο δε τολμά να διευρύνει τις προσεγγίσεις της και πέραν αυτής της διαπίστωσης.
Ταυτόχρονα όμως ομολογεί και την πολιτική της ανεπάρκεια, αφού σε συνθήκες καθολικής εξαθλίωσης, η πολιτικά έμπειρη πλέον Αριστερά, όφειλε να έχει εξασφαλισμένο στην πράξη τον πρωτοποριακό της ρόλο στο ριζοσπαστισμό των μαζών, αντί να αρκείται στη λενινιστική διαπίστωση. Η διαπίστωση του Λένιν βεβαίως και ήταν σωστή όταν έλεγε πως σε συνθήκες κοινωνικής εξαθλίωσης, τροφοδοτούνται και τέτοιες αντιλήψεις μέσα στην κοινωνία.
Ξεχνούν όμως κάτι βασικό οι σύγχρονοι «τιμητές» του. Ξεχνούν ότι η σύγχρονη Αριστερά, δε βρίσκεται στα εμβρυϊκά της βήματα, όπως την εποχή που ο Λένιν έχτιζε το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Σήμερα η Αριστερά διαθέτει το οπλοστάσιο μιας υπερσυσσωρευμένης πολιτικής εμπειρίας 100 ετών, την οποία αρνείται πεισματικάνα την αξιοποιήσει στην πολιτική της στρατηγική και δράση, επειδή ακριβώς προτιμά να παραμένει εγκλωβισμένη στην ασφάλεια του αναμασήματος ιδεολογημάτων.
Γιατί ιδεολόγημα τελικά καταντά να γίνεται η ιδεολογία, όταν δε μετατρέπεται σε πολιτικό εργαλείο πρόληψης και αποτροπής των εξελίξεων, και εξαντλεί το ρόλο της ως μεθοδολογία ερμηνείας των γεγονότων.
- Η Ευρώπη λοιπόν – για να επανέλθουμε – παραδόθηκε σε πολιτικές ενοποίησης, δηλαδή καπιταλιστικού διεθνισμού, πράγμα που τροφοδοτεί λογικές και πολιτικές του βίαιου αποεθνισμού των κοινωνιών της.
- Η Ευρώπη παραδόθηκε στις νεοταξίτικες επιλογές του εθνομηδενισμού, της εθνικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης, της πεμπτοφαλαγγίτικης λαθρολαγνείας, της γενικευμένης αποδόμησης των κοινωνικών της αξιών, της καθολικής ενοχοποίησης των πατριωτικών συναισθημάτων.
- Παραδόθηκε σε όλα αυτά που αρνούνται ακόμη και να σχολιάσουν οι φλύαροι επικριτές του εθνικισμού οι οποίοι προσπερνούν αφελώς το στοιχειώδες.
Κι αυτό είναι πως οι εθνικιστικές αντιλήψεις στα χέρια τυχοδιωκτικών ηγεσιών, μετατρέπονται σε επικίνδυνη μαχητική πολιτική στάση. Και η μαχητική στάση, δεν αντιμετωπίζεται με φλυαρίες και ιδεολογήματα, αλλά με στοχευμένη δράση πολιτική. Και το κυρίαρχο στοιχείο αυτής της πολιτικής δράσης, είναι το ξεδόντιασμα της ατζέντας πάνω στην οποία σουλατσάρει ως λαθρεπιβάτης ο εθνικισμός.
Με δυο λόγια… Η Ευρώπη σαρώνεται από τον εθνικισμό, γιατί οι πολιτικές ηγεσίες της απεμπόλησαν τον Εθνισμό τους.
Ειδικά για τη χώρα μας…
Όσο η Αριστερά αρνείται να δει αυτή την αδιαμφισβήτητη αλήθεια…
Όσο επιμένει να μην αποδεσμεύεται από το σύστημα των αντιλήψεων που ενοχοποιεί τον αγνό και άδολο πατριωτισμό στη συνείδηση των πολιτών…
Όσο αρνείται να αποκαθηλώσει από το δικό της αξιακό σύστημα τις νεοταξίτικες αντιλήψεις που το απειλούν με οριστική διάβρωση…
Τόσο γίνεται όλο και πιο βέβαιο, πως η κοινωνία μας πολύ σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου