Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΓΙΑ ΖΩΗ! Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΣΤΟ ΙΡΑΚ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΜΕ....ΜΙΣΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟ!!!

Ο Χοσέ Πεκένιο έγινε ο νεότερος αρχιφύλακας στην πολιτεία του Νιου Χαμσάιρ σε ηλικία 29 ετών, ρεκόρ που δεν έχει σπάσει ακόμη και σήμερα. Ήταν ένας αστυνομικός και οικογενειάρχης υπόδειγμα που...

πέρναγε τον ελεύθερο χρόνο του κάνοντας σκι και βόλτες με μηχανές μεγάλου κυβισμού.

Στα μέσα της περασμένης δεκαετίας οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να επαναφέρουν την τάξη στο Ιράκ. Στην προσπάθεια αυτή αναζητούν εθελοντές για να βοηθήσουν στην επανασύσταση και την εκπαίδευση της αστυνομίας στην μετά Χουσεΐν εποχή. Ο Πεκένιο δέχθηκε να συμμετάσχει χωρίς συζήτηση αφήνοντας πίσω οικογένεια με τρία παιδιά.

Την 1η Μαρτίου του 2006 -εννέα μήνες αφού βρισκόταν στο Ιράκ - και ενώ φρουρούσαν ένα αστυνομικό τμήμα το Humvee (στρατιωτικό τζιπ) στο οποίο επέβαιναν δέχτηκε επίθεση. Μία χειροβομβίδα ρίχθηκε μέσα στο όχημα. Ο οδηγός σκοτώθηκε ακαριαία ενώ το κράνος που φορούσε ο Πεκένιο δεν μπόρεσε να τον προστατέψει πλήρως. Οι σύντροφοι τον βρήκαν αναίσθητο με το αριστερό μέρος του κρανίου του ανοιγμένο και με τα μυαλά του, κυριολεκτικά, χυμένα στην άμμο.

“Ήμουν βραδινή βάρδια εκείνο τον καιρό. Γύρισα σπίτι στις 7 το πρωί αλλά δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο. 'Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι ο γιος σας είχε ένα ατύχημα και αυτή την στιγμή βρίσκεται στο χειρουργείο'. Αλλά δεν μου έλεγαν ποια ήταν η πραγματική του κατάσταση” θυμάται η μητέρα του Νελίδα Βάγκλεϊ για την στιγμή που έμαθε τα άσχημα νέα και ουσιαστικά την στιγμή που ξεκίνησε και η προσωπική της Οδύσσεια. Η τελευταία φορά που άκουσε την φωνή του Χοσέ ήταν μία εβδομάδα νωρίτερα σε ένα μήνυμα που είχε αφήσει στον τηλεφωνητή για τα γενέθλια της. Που και που πατάει το κουμπί και ξανακούει αυτό το μήνυμα καθώς δεν ξέρει πότε και αν ο γιος της θα ξαναμιλήσει.

Το ότι ο Χοσέ ήταν στην ζωή το χρωστάει τόσο στους γιατρούς που τον φρόντισαν τις πρώτες στιγμές αλλά και η γέφυρα σωτηρίας που στήθηκε. “Ενημέρωσα την αδελφή του και τον πατέρα του και συνέχιζα να τηλεφωνώ κάθε 15 λεπτά στην γραμμή πληροφοριών που είχαν δημιουργήσει για αυτές τις καταστάσεις. 'Θα σας ενημερώσουμε όταν έχουμε κάποιο νεώτερο, κυρία'. Μετά μου είπαν ότι θα πετάξουν στην Γερμανία. Τότε έμαθα ότι έχει τραυματισθεί στο κεφάλι. 'Πόσο σοβαρά;'. 'Καθαρίζουμε το τραύμα αλλά δεν γνωρίζουμε το μέγεθος της βλάβης' (...) Δύο η ώρα το πρωί με πήρε ο νευροχειρούργος που έκανε την επέμβαση. 'Είναι αυτός ο γιος σας;' (σ.σ. της αναφέρει το όνομα του), 'Ναι'. 'Τι όμορφος γιος' μου είπε 'τι κρίμα, ένας νέος άνθρωπος με όλη την ζωή μου μπροστά του να πρόκειται να πεθάνει'. Εκείνη την στιγμή έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου: 'Είσαι ψεύτης' ούρλιαξα 'ο γιος μου δεν πρόκειται να το κάνει αυτό' και μετά τον ρώτησα εάν είχε τελειώσει με την αξιολόγηση του ζητώντας να μου πει πια είναι ακριβώς η κατάσταση του. 'Έχει εκτεταμένη εγκεφαλική βλάβη, σοβαρή αιμορραγία και έχει χάσει τους κάτω δύο λοβούς του εγκεφάλου του”. Ο φίλος της κόρης μου με άκουσε να ουρλιάζω και έπεσε κάτω από κρεβάτι. Άρχισα να πετάω πράγματα δεξιά και αριστερά. Ο γείτονας από δίπλα έτρεξε και με βρήκε στο πάτωμα να πετάω πράγματα και να κλαίω λέγοντας 'Δεν μπορώ να το κάνω αυτό.' Άρχισα να προσεύχομαι 'Πάρε εμένα και όχι αυτόν'. ”.

Ο Πεκένιο επέστρεψε σχεδόν “φυτό” στην Αμερική με ένα μεγάλο κρατήρα στο αριστερό μέρος του κρανίου του. Καθηλωμένος σε μία αναπηρική καρέκλα, ανοιγόκλεινε μόνο τα μάτια και ανταποκρινόταν μόνο όταν άκουγε κάποια οικεία φωνή.

“Τον κοιτάζω κάποιες φορές και αναρωτιέμαι τι να σκέφτεται, αν μπορεί να σκεφτεί” ανέφερε η μητέρα του τους πρώτους μήνες μετά την επιστροφή του. Η ίδια μαζί με την κόρη της κατέστρεψαν την δική τους ζωή για χάρη του Χοσέ. Εγκατέλειψαν τις δουλειές τους, πούλησαν τα σπίτια τους, έβαλαν τα εναπομείναντα υπάρχοντα τους σε μία αποθήκη και δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ.

“Όταν το είδα για πρώτη φορά τρόμαξα να τον γνωρίσω με όλα αυτά τα μηχανήματα υποστήριξης. Ένας γιατρός μου είπε ότι είναι ένα θαύμα το ότι ζει και να προσευχηθώ για ένα ακόμη θαύμα ώστε να συνεχίσει να βελτιώνεται η κατάσταση του. Αυτό και έκανα, ακούμπησα το χέρι μου στον ώμο του και είπα στον γιο μου: ' Θα τα καταφέρεις, και να ξέρεις ότι θα είμαστε για εσένα εδώ και σου υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να σε αφήσουμε μόνο σου ποτέ ξανά, να έχεις και εσύ κάτι για να παλεύεις. Εγώ σε έφερα στον κόσμο και δεν θα σε αφήσω να φύγεις'”.

Το νέο τους σπίτι έγιναν οι καναπέδες των νοσοκομείων και οι γιατροί και οι νοσοκόμες αυτοί που τους θύμιζαν ότι πρέπει να τρώνε και να κοιμούνται. Καθώς τα χρήματα τελείωσαν πολύ γρήγορα και δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στις δουλειές τους η αδελφή του, Ελίζαμπεθ, η οποία διέκοψε και τις σπουδές της, έπιασε δουλειά μέσα στο νοσοκομείο. Και ήταν μαζί εκεί και στα 17 χειρουργεία που χρειάστηκε να κάνει σε οκτώ διάφορα νοσοκομεία σε όλη την Αμερική. Στην αρχή πίστευαν ότι αυτό θα κρατήσει μόνο μερικούς μήνες αλλά τελικά ξεπέρασε τα τρία χρόνια.

Σε μία φυσικοθεραπεία, ίσως και επειδή ο φυσικοθεραπευτής τον πίεσε λίγο παραπάνω, ο Χοσέ φώναξε mom (μαμά). Όσοι παραβρίσκονταν μπροστά και είχαν βρεθεί σε αντίστοιχες καταστάσεις για χρόνια τώρα έλεγαν ότι δεν είχαν αντιμετωπίσει αντίστοιχη περίπτωση. Στο να συνεχίσουν τον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο για τον Χοσέ βοήθησαν και τα λόγια των γιατρών. “ Η ζεστασιά που μπορεί να δώσει η αγάπη της οικογένειας δεν μπορεί να την προσφέρει κανένα φάρμακο”.

Σε ένα από αυτά τα νοσοκομεία την οικογένεια Πεκένιο απαθανάτισε ο Γιούτζιν Ρίτσαρντς με τον φακό του, με τις φωτογραφίες του να ευαισθητοποιούν την Αμερική για το δράμα των οικογενειών με πολυτραυματίες από τον πόλεμο του Ιράκ. Αντίστοιχα η κεντρική φωτογραφία του άρθρου διακρίθηκε στα World Photo Awards του 2010.

Ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της Νέλι Μπάγκλει είναι ότι κατάφερε να φέρει τον γιο της σε ένα νέο σπίτι για την αγορά του οποίου βοήθησαν οικονομικά, φίλοι, συγγενείς, πρώην συνάδελφοι καθώς και δομές αλληλεγγύης και υποστήριξης που έχουν αναπτυχθεί στην Αμερική. Η Νέλι δηλώνει ότι ο Χοσέ παρουσιάζει σταθερή βελτίωση στην υγεία του με την ίδια και την κόρη της να κάνουν τα πάντα για αυτό. Σε μία επίσκεψη στο αστυνομικό τμήμα που εργάζονταν πριν πάει στο Ιράκ ο Χοσέ συγκινήθηκε και δάκρυσε αποδεικνύοντας ότι δεν έχει απολέσει πλήρως την μνήμη του.

Δείτε το συγκινητικό βίντεο από την Ημέρα Μνήμης του 2009

new247.gr, με πληροφορίες από The Nation και sptimes.com