γράφει η Ζωή Ηλία
Η κατάσταση στην χώρα πλέον έχει ξεφύγει, τίποτα δεν λειτουργεί σωστά και έχει σχεδόν “διαλυθεί” το κράτος. Καθημερινά ωθείται η κοινωνία στην “μιζέρια”, την φτώχεια, την ανέχεια, και παρ όλα αυτά το πολιτικό σύστημα “ζει” σε μια κατάσταση “απάθειας” ή τουλάχιστον έτσι δείχνει, λες και περιμένει το “μοιραίο”, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει κατά το ελάχιστο.
Ως πολιτικό σύστημα ως πολιτευτές, έχουν, εναποθέσει τις “ελπίδες” τους στον κ. Λουκά Παπαδήμο και στις “τυχαίες” εξελίξεις στην Ευρώπη.
Παρ όλα αυτά κάνεις από τους ιθύνοντες δεν αφήνουν τις “καρέκλες” τους, αντιθέτως είναι γαντζωμένοι πάνω τους και “στραγγίζουν” την τελευταία “στιγμή” τους, στην διαχείριση της εξουσίας.
Από την άλλη, παρατηρώ μια ολόκληρη κοινωνία, ή τουλάχιστον την πλειοψηφία της, αδύναμη να αντιδράσει, “σοκαρισμένη”, και εν πολλοίς να παρακολουθεί την πορεία της, προς την πλήρη φτωχοποίηση της, χωρίς να δύναται να την αντιστρέψει συντεταγμένα, και μέσα στα πλαίσια του νόμου.
Δεν προβάλλει ως κοινωνία ή ως διαρκής στο χρόνο συνεργατική ομάδα σοβαρή αντίσταση και δεν παράγει τίποτα νέο, σε αντιστάθμισμα του “διεφθαρμένου συστήματος, ως σοβαρή λειτουργία στοιχειώδους αυτοσυντήρησής της.
Δημιουργείται κατ αυτό τον τρόπο στην χώρα μας ένα περιβάλλον που λειτουργεί ως “μήτρα” που γεννά εγκληματικότητα, ασυδοσία και αποσύνθεση. Και βέβαια προς “τέρψιν” των “άσπονδων” φίλων και γειτόνων μας, η πορεία αυτή της χώρας, εγκυμονεί πάρα πολλούς κινδύνους.
Το “ημιθανές” υφιστάμενο πολιτικό σύστημά μας, εφάρμοσε ένα στρεβλό περίγραμμα, ένα πλαίσιο νομοθεσιακό στον τόπο, τέτοιο, ούτως ώστε να απαγορεύει ουσιαστικά να εκδηλώνεται η κοινωνική αντίθεση στην διαχείριση από την εκάστοτε κυβέρνηση, της εξουσίας, μέσα στην διάρκεια της τετραετούς θητείας του.
Στην Ελλάδα του 2011, του μνημονίου, της άγριας και της σκληρής λιτότητας, της φτώχειας, στην Ελλάδα που βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας, όχι από λάθη των πολιτών της, αλλά από τα λάθη των πολιτικών της, που την κατάντησαν μια χώρα “ρεντίκολο” της Ευρώπης, να βλέπουμε συμπολίτες μας να μαζεύουν τροφή από τα σκουπίδια.
Άραγε αυτό είναι το πολιτιστικό, γεωγραφικό, και ιστορικό περιβάλλον με το οποίο αυτή η κοινωνία πρέπει και μπορεί να υποστηρίξει τα μέλη της. Αυτό μάς αξίζει;;; Δυστυχώς όμως όλες οι κοινωνίες έχουν αναπτύξει κάποιο βαθμό ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων τους, μέσω της διαδικασίας της κοινωνικής στρωματοποίησης τμήματος των μελών της, στα επίπεδα με τον άνισο πλούτο, του γοήτρου, ή της δύναμης.
Όμως αυτό που συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας είναι ανεξέλεγκτο.
Ως πολιτικό σύστημα ως πολιτευτές, έχουν, εναποθέσει τις “ελπίδες” τους στον κ. Λουκά Παπαδήμο και στις “τυχαίες” εξελίξεις στην Ευρώπη.
Παρ όλα αυτά κάνεις από τους ιθύνοντες δεν αφήνουν τις “καρέκλες” τους, αντιθέτως είναι γαντζωμένοι πάνω τους και “στραγγίζουν” την τελευταία “στιγμή” τους, στην διαχείριση της εξουσίας.
Από την άλλη, παρατηρώ μια ολόκληρη κοινωνία, ή τουλάχιστον την πλειοψηφία της, αδύναμη να αντιδράσει, “σοκαρισμένη”, και εν πολλοίς να παρακολουθεί την πορεία της, προς την πλήρη φτωχοποίηση της, χωρίς να δύναται να την αντιστρέψει συντεταγμένα, και μέσα στα πλαίσια του νόμου.
Δεν προβάλλει ως κοινωνία ή ως διαρκής στο χρόνο συνεργατική ομάδα σοβαρή αντίσταση και δεν παράγει τίποτα νέο, σε αντιστάθμισμα του “διεφθαρμένου συστήματος, ως σοβαρή λειτουργία στοιχειώδους αυτοσυντήρησής της.
Δημιουργείται κατ αυτό τον τρόπο στην χώρα μας ένα περιβάλλον που λειτουργεί ως “μήτρα” που γεννά εγκληματικότητα, ασυδοσία και αποσύνθεση. Και βέβαια προς “τέρψιν” των “άσπονδων” φίλων και γειτόνων μας, η πορεία αυτή της χώρας, εγκυμονεί πάρα πολλούς κινδύνους.
Το “ημιθανές” υφιστάμενο πολιτικό σύστημά μας, εφάρμοσε ένα στρεβλό περίγραμμα, ένα πλαίσιο νομοθεσιακό στον τόπο, τέτοιο, ούτως ώστε να απαγορεύει ουσιαστικά να εκδηλώνεται η κοινωνική αντίθεση στην διαχείριση από την εκάστοτε κυβέρνηση, της εξουσίας, μέσα στην διάρκεια της τετραετούς θητείας του.
Στην Ελλάδα του 2011, του μνημονίου, της άγριας και της σκληρής λιτότητας, της φτώχειας, στην Ελλάδα που βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας, όχι από λάθη των πολιτών της, αλλά από τα λάθη των πολιτικών της, που την κατάντησαν μια χώρα “ρεντίκολο” της Ευρώπης, να βλέπουμε συμπολίτες μας να μαζεύουν τροφή από τα σκουπίδια.
Άραγε αυτό είναι το πολιτιστικό, γεωγραφικό, και ιστορικό περιβάλλον με το οποίο αυτή η κοινωνία πρέπει και μπορεί να υποστηρίξει τα μέλη της. Αυτό μάς αξίζει;;; Δυστυχώς όμως όλες οι κοινωνίες έχουν αναπτύξει κάποιο βαθμό ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων τους, μέσω της διαδικασίας της κοινωνικής στρωματοποίησης τμήματος των μελών της, στα επίπεδα με τον άνισο πλούτο, του γοήτρου, ή της δύναμης.
Όμως αυτό που συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας είναι ανεξέλεγκτο.
Άνθρωποι με αξιοπρέπεια, της διπλανής πόρτας, συνταξιούχοι, άνεργοι νέοι, οικογενειάρχες που δε τα βγάζουν πέρα πια πηγαίνουν στις λαϊκές αγορές το μεσημέρι λίγο πριν κλείσουν και περιμένουν να μαζέψουν αυτά που έμποροι πετάνε έτσι ώστε να μπορέσουν να συντηρήσουν τις οικογένειες τους.
Το πιο στενάχωρο όμως είναι τα φαινόμενα που έχουν εκδηλωθεί τον τελευταίο καιρό με θύματα της οικονομικής κρίσης ανήλικους μαθητές. Συγκεκριμένα, έχουν παρατηρηθεί περιστατικά όπου δάσκαλοι σχολείων που βρίσκονται τριγύρω του βρεφοκομείου Αθηνών, περιμένουν για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό από τα αποθέματα του βρεφοκομείου, για να ταΐσουν τους μαθητές τους, που λιποθυμούν στην τάξη από την πείνα. Ο πρόεδρος του Α` Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης επιβεβαιώνει ότι οι γιατροί που εξέτασαν τους μαθητές σε σχολεία της πρωτεύουσας, διέγνωσαν ασιτία.
Δεν έχουν παπούτσια για γυμναστική στα σχολεία, και στα κυλικεία έχουμε “τεφτέρι”, λένε και οργίζονται, οι εκπαιδευτικοί.
Το πιο στενάχωρο όμως είναι τα φαινόμενα που έχουν εκδηλωθεί τον τελευταίο καιρό με θύματα της οικονομικής κρίσης ανήλικους μαθητές. Συγκεκριμένα, έχουν παρατηρηθεί περιστατικά όπου δάσκαλοι σχολείων που βρίσκονται τριγύρω του βρεφοκομείου Αθηνών, περιμένουν για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό από τα αποθέματα του βρεφοκομείου, για να ταΐσουν τους μαθητές τους, που λιποθυμούν στην τάξη από την πείνα. Ο πρόεδρος του Α` Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης επιβεβαιώνει ότι οι γιατροί που εξέτασαν τους μαθητές σε σχολεία της πρωτεύουσας, διέγνωσαν ασιτία.
Δεν έχουν παπούτσια για γυμναστική στα σχολεία, και στα κυλικεία έχουμε “τεφτέρι”, λένε και οργίζονται, οι εκπαιδευτικοί.
Στα ΜΜΕ ακούμε “Αυτοκτόνησε άνεργος πατέρας με 3 παιδιά”, και όλοι καταλαβαίνουμε τον λόγο αυτής της πράξης του. Λόγο της ‘’ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ’’ μια λέξη άγνωστη στους πολιτικούς μας πλέον, όπως και στους τραπεζίτες, λέξη που δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό τους, λέξη που δεν υπάρχει πια και σε πολλούς άλλους “απάνθρωπους” οικονομικά ισχυρούς συμπολίτες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου