Ο αυτισμός ρε κανίβαλοι ανθρώπινων ψυχών είναι βιολογική ιδιαιτερότητα δεν είναι μομφή!
Της Κατερίνας Δήμα
Με αφορμή το σχόλιο του Πρετεντέρη στο άρθρο του σήμερα στα...
«Νέα»: «Δεν νομίζω πως όσα χρόνια είμαι δημοσιογράφος έχω συναντήσει άλλον Πρωθυπουργό τόσο έγκλειστο σε ένα τόσο υποκειμενικό σύστημα πρόσληψης της πραγματικότητας. Καταντάει σχεδόν αυτισμός».
Κανίβαλοι ανθρώπινων ψυχών
Αφού έχουμε περάσει με τόση ευκολία στην ψυχιατρικοποίηση, να πούμε λοιπόν ότι αυτή η χώρα νοσεί ολόκληρη. Εκτός από τους βλαχοκάγκουρες του «μπόουλινγκ» , τους ομοφοβικούς, τους χριστιανοταλιμπάν, έχουμε και τους νάρκισσους της πολιτικής και των μήντια που θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να ισοπεδώνουν τα πάντα προκειμένου να περάσουν το μήνυμά τους. Πολλά τα περιστατικά και από την πολιτική, και από την τέχνη με διάφορους όπως Τατσόπουλος και Κουρουπλής να αναφέρονται με άνεση στον πολιτικό «αυτισμό», τον Ζαχαριάδη να τιτλοφορεί πριν κάμποσο καιρό το άρθρο του που αναφερόταν στον Καμμένο χρησιμοποιώντας, για να μην πω ξεφτιλίζοντας, τους ανθρώπους με Διπολική Διαταραχή (για να μην εστιάσω στο γεγονός πως ακόμα κι ο όρος που είχε χρησιμοποιήσει ήταν λάθος, μέσα στην ήδη υπάρχουσα «διαγνωστική ασφυξία» της δυτικής Ψυχιατρικής.)
Είναι πολύ εύκολο να κάθεται κανείς να ακούει και να αναπαράγει άκριτα τέτοια άρθρα, θεωρώντας μάλιστα ότι εκείνη τη στιγμή κάνει το κοινωνικό, προοδευτικό του καθήκον, καταδεικνύοντας φασιστικές και κατάπτυστες συμπεριφορές, αλλά εντέλει με εξίσου κατάπτυστο φτηνό και εύκολο χιουμοράκι, του τύπου «είμαι διπολικός», ο «πολιτικός μας αυτισμός», και διάφορα άλλα τέτοια χυδαία που βάζουν τους ανθρώπους με ιδιαίτερες ανάγκες στο χασάπικο τραπέζι της εκμετάλλευσης απ’ την κοινωνία του θεάματος, και τους κόβουν μπούτι, σπάλα, νεφρά, και δεν ξερωγω τι άλλο προκειμένου να περάσουν τα σημεία στόχευσης ( ή να πω καλύτερα στοχοποίησης;) του κάθε μηντιατζή.
Σ’ αυτή την κοινωνία δηλαδή, φαίνεται πως είναι το ίδιο εύκολο να καταδικάζεις την υποκρισία και το ψέμα κερατώνοντας τον ή την σύντροφό σου πίσω απ’την πλάτη του, να καταγγέλεις τον ψυχικό και συναισθηματικό βιασμό κάνοντας την κοπέλα που δε σου έκατσε να νιώθει «πουτάνα και καυλοράπανο», να καταγγέλεις τον εργασιακό μεσαίωνα παίρνοντας παραδουλεύτρα σπίτι σου με 20 ευρώ οχτάωρο μαύρα κι άμα γουστάρει, και η λίστα μεγαλώνει.
Μ’ αυτό τον τρόπο, γίνεται φυσικά και πολύ εύκολο να αστειεύεσαι με τα «καθυστερημένα», τα «μόγγολα», τους «σχιζο», τα «αυτιστικά», παρομοιάζοντας τις αντιδράσεις διαφόρων που θες να ξεφτιλίσεις με τις δικές τους, μέχρι κάτι απ’ όλα αυτά να χτυπήσει την πόρτα σου.
Γιατί αυτή η κοινωνία, συνεχίζοντας με την προσφιλή μας ψυχιατρικοποίηση, εκτός από αναίσθητη, είναι και εγωκεντρική. Ό,τι δεν σου συμβαίνει εσένα δεν υπάρχει. Δηλαδή εσύ που τα διαβάζεις αυτά τώρα και λες «εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ μας κάνεις την έξυπνη με ανθυπολεπτομέρειες » το ίδιο θα λες μέχρι ν’ ακούσεις, για παράδειγμα, ένα παιδί με ελαφρύ αυτισμό (και ξέρεις πονάει και πιο πολύ αν είναι το δικό σου), που καταλαβαίνει την κατάστασή του, που υποφέρει και αγωνίζεται να ενσωματωθεί μέσα σε μία κοινωνία που την αντιλαμβάνεται αλλιώς να σου λέει για τον «αυτισμό» του κάθε άχρηστου πολιτικού που άκουσε να καταγγέλουν: «Μαμά γιατί το είπε αυτός στην τηλεόραση αυτό; Είμαι δηλαδή κακός άνθρωπος;».
Από πού παίρνει το δικαίωμα ο καθένας να πατάει με λασπωμένα παπούτσια πάνω στις ψυχές ανθρώπων που γεννήθηκαν με βιολογικά αναπτυξιακά ελλείμματα οποιουδήποτε είδους, ή που στην πορεία ανέπτυξαν ψυχικές δυσκολίες (καθρεφτίζοντας άλλωστε την άρρωστη κοινωνία που τους γεννάει), και από πού κι ως πού τους συγκρίνει με τους βόθρους της πολιτικής ή του θεάματος ή οποιουδήποτε κοινωνικού γίγνεσθαι που δρουν ενσυνείδητα; Με ποιο δικαίωμα χρησιμοποιεί τον πόνο τους και τον αγώνα τους για να μπορέσουν να ζήσουν στον κάσμο του, που δεν τον κατανοούν, για να περάσει τις εγωκεντρικές παπαριές του ο καθένας που ποινικοποιεί τη βιολογική ή την ψυχική διαφορετικότητα; (Για να μη μιλήσουμε για τον πόνο και τον αγώνα των γονιών ενός τέτοιου ατόμου, ακόμα κι αν το ίδιο το άτομο δεν έχει συναίσθηση, λες κι αυτοί χρωστάνε στη ματαιοδοξία του κάθε νούμερου!)
Πολλοί είναι αυτοί που ετούτες τις γραμμές θα τις θεωρήσουν ψιλά γράμματα, γιατί έχουν προφανώς τον χοντρόπετσο εγκέφαλο που αναπαράγει το φασισμό της καθημερινότητας. Όμως όταν μια κοινωνία δίνει βορά το «διαφορετικό» στη διασκέδασή της, όταν καίει μάγισσες στην πυρά της άγνοιας, της αναισθησίας και της ημιμάθειας, στην αρένα «του άρτος και θεάματα», στην πραγματικότητα το δικό της λάκκο σκάβει.
Γιατί κάπου αλλού, για κάποιους άλλους «ανώτερους» εσύ κακομοίρη Έλληνα, εσύ είσαι ο διαφορετικός, ο υπανάπτυκτος, ο ούγκανος, που σπάνε πλάκα μαζί του. Γιατί κάπου αλλού, κάποιοι άλλοι, κλαίνε απ’ τα γέλια που σε βλέπουν να φοράς σπαρτιάτικες πανοπλίες και ταυτόχρονα να σταυροκοπιέσαι στα μοναστήρια (λες και ούτως ή άλλως το ένα δεν κατέστρεψε ιστορικά και πολιτισμικά το άλλο) να εξαθλιώνεσαι ολοένα και περισσότερο μηρυκάζοντας το «ένδοξο παρελθόν σου», ενώ ταυτόχρονα βουτάς όλο και πιο βαθιά στη σύγχρονη διαφθορά και απάθεια που αποκαλείς «ζωή» και αποδέχεσαι για τον εαυτό σου, χωρίς να εννοείς να καταλάβεις πως άλλο τα ελλείμματα κι άλλο τα λύματα.
Γι’ αυτό είσαι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό και στα δύο.
[πηγή είδησης polispress], katerinafullmoonblog.wordpress.com/ (τίτλος: δικός μας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου