Η γραφειοκρατία της
Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της θεσμικής οικοδόμησης,
οργάνωσης και λειτουργίας της Ευρώπης. Πολλοί το παραδέχονται ήδη. Όχι όλοι.
Γιατί πολλοί πάλι νομίζουν ότι αν θίξουν ένα κακώς κείμενο γραναζάκι της θα
γκρεμισθεί – υπάρχει κίνδυνος φοβούνται – όλο το οικοδόμημα. Έτσι πολιτικοί,
επιστήμονες και λαοί θεώνται άβουλοι και αμήχανοι τον «λευκό ελέφαντα» της
Βρυξελλιώτικης γραφειοκρατίας να ζει και να βασιλεύει. Και να γιγαντώνεται κατά
δυσπλασία εξακολουθητικά. Μέσα στον ωκεανό των δαπανών, της σπατάλης και του
«γκολντεν-μποϋσμού». Όλες οι θέσεις και αποφάσεις για την οικοδόμηση αυτού του
θεσμικού τέρατος είναι προϊόν συμβιβασμών και συγκρούσεων, κοινώς παζαριών,
ιδιοτελειών και συμφερόντων. Όταν η Αμερική έφτιαχνε την Ομοσπονδία της και
χρειαζόταν ένα τόπο για πρωτεύουσα, για να μην πάρει κανένα state πλεονέκτημα
εις βάρος των άλλων, ίδρυσαν αυτοτελές διαμέρισμα ως πρωτεύουσα και το ονόμασαν
«Διαμέρισμα της Κολομβίας» (District
of
Columbia,
D.C.). Στη «δυσκοίλια» Ευρώπη όρισαν
ως «τόπο συνεδριάσεως» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δύο πόλεις, Βρυξέλλες και
Στρασβούργο. Και όταν συνεδριάζει στο Στρασβούργο, βλέπει κανείς χιλιάδες
σιδερένιες βαλίτσες με γραφειοκρατικό υλικό να μετακομίζουν μετ’ επιστροφής
εκεί. Παιδικά και κωμικά πράγματα. Έτσι κατέληξε η διεκδικητική στάση της
Γαλλίας. Σκοτωμός γίνεται για τις έδρες οργάνων και θεσμών. Και μοίρασαν τα
«νοίκια» και την καταναλωτικής σημασία των υπηρετούντων υπαλλήλων. Δεν τηρούν
ούτε τα προσχήματα. Εφευρίσκουν και την περιοδεύουσα ανά εξάμηνο Προεδρία σε
κάθε χώρα μέλος της ΕΕ. Και τα έξοδα χρέωσέ τα στους φορολογούμενους λαούς. Και
ύστερα σου βάζουν μέτρα και προαπαιτούμενα και ισοδύναμα και άλλες βλακώδεις
ορολογίες στην υπηρεσία της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Η ΕΕ μ’ ένα λόγο είναι
ένα πολυκέφαλο τέρας που παρασιτεί σε βάρος των λαών της και φυλάει τα
συμφέροντα των αφεντικών του, δηλαδή των τραπεζιτών. Θυμίζει κάθε φορά που
βλέπει κανείς τους λαβύρινθους των κέντρων λήψεων αποφάσεων αυτό που είχε πει
κάποτε ο Κίσινγκερ: «Αν χρειασθεί σε περίπτωση κρίσεως να μιλήσω με τον
πρωθυπουργό ή Πρόεδρο της ΕΕ, ποιός είναι και σε ποιό τηλέφωνο να τον πάρω;».
Επί της ουσίας της πολιτικής ή των πολιτικών τώρα. Δεν παράγει πολιτική. Ούτε
εξωτερική, ούτε εσωτερική. Ούτε οικονομική. Απλά, νομοθετεί επί των νομοθεσιών
των εθνικών κρατών, τα οποία βρίσκονται στο στόχαστρο για διάλυση-κατάργηση.
Βγάζει «φετφάδες» για εναρμόνιση δήθεν των νομοθεσιών προς εξυπηρέτηση όχι των
πολιτών αλλά των αφανών αφεντάδων. Σκοπός της ΕΕ και της Ευρωζώνης και του Ευρώ
είναι να συντηρείται ένα modus
vivendi
μεταξύ των αιώνιων ανταγωνιστών Γερμανίας-Γαλλίας και των δορυφόρων τους. Η
Ελλάδα δεν είναι πουθενά. Είναι μόνη, ανάδελφη και μετέωρη. Γιατί μόνη της (με
τις ενδοτικές ηγεσίες της) απεμπολεί τα συμφέροντά της, τη γεωγραφική της θέση,
την ιστορία της. Και παραδίδεται. Η Αγγλία φροντίζει με συνέπεια να διατηρεί
τον Ατλαντικό της άξονα ζωντανό, ενεργό. Αυτές οι σχέσεις σε παραπέμπουν στο
1815 (Ναπολεοντείους πολέμους) ή στο 1918 (στη Συνθήκη των Παρισίων, τέλος του
Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου) ή στο 1945 (συνδιάσκεψη του Πότσδαμ στη λήξη του Β΄
Παγκοσμίου Πολέμου). Αυτό το πράγμα δεν ζει. Έστω και αν δεν γνωρίζω την
ημερομηνία επελεύσεως του μοιραίου. Γνωρίζω πως η νόσος του, των προσχημάτων,
της εικονικότητας και των αντιφάσεων είναι ανίατη.–
Β.Γ.Π.
12.VII.14
το άρθρο δημοσιεύεται στην "Kontra News" στη
στήλη "Ο Βιγλάτορας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου