Εκεί λοιπόν που δούλευα ανέμελος στην όμορφη Σύρο και το καλοκαίρι ...
προχωρούσε όμορφα και ξένοιαστα, βρεθηκα εν μια νυκτί στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών με διάγνωση οξεία λευχαιμία..
Ήταν εκείνο το ένα κυτταράκι στο μυελό των οστών, τόσο μικρό όσο και η γη μπροστά στον απέραντο γαλαξία, που τόλμησε κι επαναστάτησε.. πήρε μαζί του κι άλλα κυτταράκια κι αυτά με τη σειρά τους και άλλα, ως που στο τέλος ήταν τα υγιή η μειονότητα και τα σκάρτα αυτά που πλέον έλεγχαν την πορεία μου..
Τώρα λοιπόν με έχουνε παστώσει στη χημεία (κατι που κάποτε θα με ευχαριστούσε δεόντως) και περιμένουνε να σκοτωθούν τα επαναστατημένα γαμοκύτταρα, μπας και ο οργανισμός ξεμπλοκάρει κι αρχίσει να ξαναδίνει τα κανονικά… αυτή η φάση θα πάρει καιρό και δυστυχώς χρειάζεται βοήθεια τύπου έχω γίνει βρυκόλακας μεγάλος και καταπίνω τα σακουλάκια με το αίμα στο φτερό..
Συμπέρασμα…όποιος/όποια έχει τη διάθεση και το χρόνο να δώσει κάνα σακουλάκι αιματάκι να τρώμε, να έρθει στο ΛΑΪΚΟ Γ.Ν.Α. και να πει “θέλω να δώσω αίμα γα το φίλο μου το Βλάχο Γεώργιο του Κων/νου και της Μαρίας που βρίσκεται στην κλινική παθολογικής φυσιολογίας στον 4ο όροφο”.
Και ποιος ξέρει….ίσως σε λίγο καιρό από τώρα να ξυπνήσω σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο θα τρώω τυρόπιτα και θα πίνω μίλκο..
olastifora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου