Έστησε, λοιπόν, στο εδώλιο η ΕΣΗΕΑ και καταδίκασε 9 δημοσιογράφους με την κατηγορία ότι υποστήριξαν ανοιχτά το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιουνίου. Το επιχείρημα; Παραβίασαν τον κώδικα...
δεοντολογίας, που επιβάλλει στους δημοσιογράφους να στέκονται με αντικειμενικότητα απέναντι στα γεγονότα και να τηρούν ίσες αποστάσεις απέναντι στους πρωταγωνιστές.
Αν έλειπα από τη χώρα την τελευταία πενταετία θα περίμενα να ακούσω, αμέσως μετά, πόσοι ήταν οι δημοσιογράφοι που ετάχθησαν υπέρ του «ΌΧΙ» στο δημοψήφισμα, οπότε παραπέμφθηκαν -αντιστοίχως- στο πειθαρχικό και καταδικάστηκαν με το ίδιο απίθανο σκεπτικό. Επειδή -καλώς ή κακώς- ζω στην Ελλάδα, όμως, δεν εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι ουδείς κρίθηκε ελεγκτέος από την«ομάδα» αυτή.
Η σημερινή πλειοψηφία του πειθαρχικού οργάνου της ΕΣΗΕΑ χώρισε τους δημοσιογράφους σε«προδότες» και «πατριώτες», με βάση τα δικά της πολιτικά πιστεύω, και έστειλε το μήνυμα ότι κάθε αντίθετη άποψη (από τη δική της) θα στηλιτεύεται δημοσίως.
Δυστυχώς, από το 2011 ο δημοσιογραφικός χώρος έχει μετατραπεί σε «ζούγκλα», με πρωτοβουλία των«αντιμνημονιακών» πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες στοχοποίησαν όσους είχαν διαφορετική γνώμη και επιχείρησαν να τους ταυτίσουν με τους εργοδότες τους.
Ουσιαστικά, επρόκειτο για πολιτικό παιχνίδι με κύρια όπλα τη συκοφαντία και τη λάσπη. Θυμάμαι πολύ καλά κορυφαίο στέλεχος του νυν κυβερνώντος κόμματος να μου λέει πως «δεν μας ενδιαφέρει ποιες θέσεις παίρνουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, το μόνο που μας νοιάζει είναι τι περνάει στον κόσμο το Mega».
Με δεδομένα και τα σοβαρά λάθη των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, κατάφεραν και«δαιμονοποίησαν» ΜΜΕ και δημοσιογράφους. Σε μια περίοδο ακραίας πολιτικής πόλωσης και πρωτοφανούς φτωχοποίησης ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων πέτυχαν να ταυτίσουν, στο συλλογικό υποσυνείδητο, κάθε φωνή υποστήριξης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας με οιονεί γερμανόδουλες συμπεριφορές και κάθε αντίδραση στον λαϊκισμό με διαπλεκόμενες διαδρομές.
Το καταπληκτικό είναι ότι στις προσπάθειες αυτές πρωταγωνίστησαν δήθεν ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι, η πλειοψηφία των οποίων ακολούθησε την πορεία των κομματικών μεντόρων της στο διάβα του χρόνου. Υπάλληλοι σιτιζόμενοι στο κομματικό πρυτανείο, παλαιά κομματικά στελέχη, αλλά και τυχοδιώκτες που ξεκίνησαν από το ΚΚΕ και τον ενιαίο Συνασπισμό, πέρασαν στην ΠΟΛΑΝ του Αντώνη Σαμαρά, μετά στο ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, στη συνέχεια στη ΝΔ του Κώστα Καραμανλή, για να μεταπηδήσοτν από εκεί στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου και, τελικά, στον Σύριζα του Αλέξη Τσίπρα. Πάντα εξασφαλίζοντας αμειβόμενες θέσεις.
Ζήσαμε για να δούμε το απίθανο… Να μιλούν για εξαρτημένους δημοσιογράφους, οι υποψήφιοι βουλευτές, δήμαρχοι και περιφερειακοί σύμβουλοι του Σύριζα, της ΛΑΕ του Λαφαζάνη, όπως και άλλων αριστερότερων κομμάτων… Διότι στην Ελλάδα, ό,τι προέρχεται από την Αριστερά είναι «πατριωτικό» και«ηθικό», ενώ ό,τι πηγάζει από άλλους χώρους είναι πάντα ελεγχόμενο ως «δόλιο» και εσχάτως ως«προδοτικό».
Και αυτή την αθλιότητα ήρθε να νομιμοποιήσει το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων. Και ας έχει αποδειχθεί ότι δεν εξαπατούσαν τον λαό όσοι υποστήριζαν πως η χρεοκοπημένη Ελλάδα έχει μπροστά της μόνο έναν κακοτράχαλο δρόμο, αν θέλει να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Και ας έχει αποδειχθεί πως συντάσσονταν με ένα τεράστιο ψέμα (ή έστω με μια κολοσσιαία αυταπάτη) όσοι ισχυρίζονταν πως μπορούσε να σκιστεί το μνημόνιο σε μιά στιγμή, να εκδιωχθεί η τρόικα, να επιβληθεί φιλολαική πολιτική και να διαγραφεί το επαχθές χρέος.
«Λευκέ, γαλάζιε ποντικέ μου», όπως έλεγε ο μέγας Διονύσης Σαββόπουλος για τα παιδιά που είναι στο κόμμα… «Αφού κι αυτό το αύριο, το αλάνι, όργανο του κόμματος το έχεις κάνει, ποιον θα περιμένεις και ποιον θα τυραννάς»…
Και τα παιδιά που ήταν και παραμένουν στο κόμμα, βάφτισαν όλους τους άλλους «κομματιζόμενους»…
aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου