γράφει ο Γιάννης Αρβανιτάκης (Συμμαχία Ευθύνης-Αγ. Παρασκευή)
Ξέρετε , εμείς οι άνδρες δεν παραπονιόμαστε ποτέ. Δείχνουμε τελικά μια απίστευτη ανεκτικότητα σε πολλά πράγματα. Μέσα μας μπορεί να σκεφτόμαστε:
« Μα είναι δυνατόν τόσες μέρες το χρόνο είναι αφιερωμένες στη γυναίκα, ούτε μία σε μας ; «. Όμως μόνοι μας το λέμε μόνοι μας το ακούμε . Στην πραγματικότητα όλα λέγονται χάριν αστεισμού. Και όμως η 16η Ιουνίου καθιερώθηκε ως γιορτή των ανδρών και μάλιστα των πατεράδων. Κάτι βέβαια είναι και αυτό. Εδώ γιορτάζουμε ημέρα του ημέρα ποδηλάτου, αυτοκινήτου, χωριού , φύσης , θάλασσας , ερωτευμένων, αδέσποτων και ότι άλλο φανταστείς, γιατί θα έπρεπε να μην υπάρχει μια στιγμούλα και για τον άνδρα και μάλιστα τον πατέρα ;
Πάρα πολλοί άνθρωποι διαφωνούν προσωπικά για όλη αυτή την μόδα, να καθιερώνεται δηλαδή, μια μέρα για το κάθε τι. Τίποτα δεν είναι τόσο βασικό από να πιστεύουμε ειλικρινά αυτό που κάνουμε. Φυσικά το μεγαλύτερο κακό μπορεί να το προκαλέσει η υποκρισία. Και εκεί φτάνουμε μετά από τόσες και τόσες φιέστες που καθιερώνουμε. Γιατί , μην πεί κανείς ότι είναι πολύ ωραίο να πάς λίγα λουλούδια στον πατέρα σου λέγοντάς του ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ. Ούτε είναι και τόσο ευγενικό να σκεφτόμαστε τον πατέρα μας μόνο σήμερα. Σε άλλες εποχές που η πατριαρχία ήταν κάτι που κανείς δεν το αμφισβητούσε, ο πατέρας είχε μια ξεχωριστή θέση , όχι μόνο μέσα στην οικογένεια αλλά και στην κοινωνία.
Δυστυχώς, δεν ακούγεται μόνο από απαισιόδοξους ή μόνο από ανθρώπους που κάτι θέλουν να πούν, ο σημερινός πατέρας τα δίνει όλα και δεν εισπράττει τίποτα. Περνά στο περιθώριο μόλις αρχίσει να μην μπορεί να είναι και τόσο ωφέλιμος. Πόσο πιο ωφέλιμος είναι δυνατό να γίνει ένας άνθρωπος , όταν έχει δώσει τα πάντα για την ανατροφή, και την αποκατάσταση των παιδιών του; Πόσο περισσότερο να υποφέρει ένας πατέρας από την εγκατάληψη των παιδιών του ; Η Ελληνική κοινωνία είναι γαλουχημένη σύμφωνα με τους πατροπαράδοτους νόμους που θέλουν τους γονείς στην πρώτη θέση της αγάπης των παιδιών.Ο παροπλισμένος γονιός εθεωρείτο ανέκαθεν ιερός και προστατευόταν στο έπακρον. Τότε βέβαια δεν υπήρχαν οίκοι ευγηρίας ούτε οι συνθήκες στα σπίτια ήταν ιδανικές. Η φτώχια έδινε και έπαιρνε. Όμως ο πατέρας , μαζί με αυτόν και η μάνα, ήταν ιερός και απαραβίαστος.
Ακόμα και σήμερα ακούς να λένε, όταν θέλουν να δείξουν αγάπη και σεβασμό . Όχι δεν υπήρχε φόβος . Ηταν έτσι ο κόσμος . Τα παιδιά περιμέναμε τον πατέρα με χαρά, γιατί έτσι μας τον καλλιεργούσε και η μάνα. Τον βλέπαμε σαν κάτι το πολύ εξαιρετικό. Ηταν ο προστάτης μας .Ηταν τα πάντα για μας. Κουρασμένος , ή στεναχωρημένος και όμως πάντα κοντά μας . Ότι θέλαμε εμείς. Τι να του λέγαμε και δεν μας τόκανε; Όχι μόνο σε εμάς, μάζευε και τα παιδιά της γειτονιάς και , όταν μπορούσε τα χαρτζιλίκωνε και αυτά . Μα και οι άλλοι πατεράδες τα ίδια έκαναν σε εμάς. Ηταν όλοι αυτοί οι πατεράδες του μόχτου και του ιδρώτα .
Εκεί , στα δύσκολα χρόνια . Στην πείνα και τη δυστυχία είχαν δημιουργηθεί άλλοι δεσμοί . Πιο δυνατοί , πιο όμορφοι. Αιώνιοι θα μπορούσε να πει κανείς. Τώρα που τα χρόνια έχουν περάσει και ενας – ενας φεύγουν , όλοι αυτοί οι ήρωες , καταλαβαίνουμε τι θα πεί πατέρας πραγματικός. Νοιώθουμε τι θα πεί έλλειψη και κλέμε. Κλέμε γιατί πονέσαμε όλους τους πατεράδες που στάθηκαν στο ύψος των δύσκολων περιστάσεων. Σε όσους έχουν μείνει ευχόμαστε , όχι μόνο για την 16η Ιουνίου , αλλά για πάντα , να είναι καλά και κάθε μέρα να τους έχουμε κοντά μας !!!
ΕΓΩ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕ ΘΥΜΑΤΑΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΔΟΥΝ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ Ή ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΟΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ,ΣΗΜΕΡΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΝΩ ΚΟΝΤΕΥΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ,ΕΝΩ ΤΑ ΔΙΝΩ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ, ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΙΡΝΩ ΕΝΑ ΑΓΓΟΥΡΙ ΓΙΑ ΕΠΑΘΛΟ.
ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ , ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΣ ΨΟΦΗΣΩ ΕΓΩ.