είχε αναγνώστη ο οποίος άφησε το παρακάτω σχόλιο: "Επειδή θες να το παίζεις και... ρεπόρτερ, άντε κάνε μια διεξοδική έρευνα για το θέμα και μετά γράψ' τα πάλι από την αρχή. Τράβα μάθε λοιπόν πόσες φορές και η Εκκλησία και ο Δήμος πρόσφεραν στον συγκεκριμένο και στέγη και φαγητό και πόσες φορές εκείνος αρνήθηκε, επειδή προφανώς έχει μάθει ή έχει συνηθίσει να ζει με τον τρόπο που ζει. Με το ζόρι ή με... ειδικές απαιτήσεις, φιλανθρωπία δεν γίνεται".
Απάντηση: Ωραία ρε φίλε, εγώ δεν είμαι ρεπόρτερ. Δεν είμαι τίποτε. Αν και την περίπτωση που αναφέρεις την έχω καταγράψει και την έχω διαπιστώσει, δεν μπορώ να ηρεμήσω βλέποντας αυτόν τον άνθρωπο να βολοδέρνει σαν την άδικη κατάρα.
Η απάντηση που δίνεις εσύ, ξεχρεώνει το χρέος σου ως άνθρωπος; Mε ένα "προφανώς έχει μάθει ή έχει συνηθίσει να ζει με τον τρόπο που ζει", ...καθαρίζεις; Το ότι ο Θανάσης, μέσα στον άρρωστο ψυχισμό και την φτώχεια του, έχει επιλέξει να αργοπεθαίνει μέσα στο κρύο, ή επειδή όπως λες έχει συνηθίσει να ζει με τον τον τρόπο που ζει, αυτό μας ...εξαγνίζει; Αν δηλαδή αυτός επέλεξε να αυτοκτονήσει, εμείς ...ξαπλώνουμε πάνω σε αυτό το μαξιλάρι κι είμαστε εντάξει με τη συνείδησή μας;
Αν λοιπόν κάποιος ανέβει στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας και αποφασίσει να πεθάνει, εμείς ας πούμε: "Του είπαμε να μην φουντάρει, προσπαθήθαμε να τον μεταπείσουμε, αφού αποφάσισε όμως να κάνει του κεφαλιού του, ε, τι να κάνουμε, εμείς το χρέος μας το βγάλαμε"!
Γι αυτό εμείς επαναλαμβάνουμε: "Μήπως τελικά είμαστε όλοι ...φασίστες;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου